Δεν έπρεπε ο ΑΠΟΕΛ να γίνει μεσήλικας χωρίς Ύμνο…
ΣΤΩΝ ΜΟΛΑΩΝ ΤΑ ΤΣΙΜΕΝΤΑ
“Βασάνιζα την μπάλα στων Μολάων τα τσιμέντα.
Έπεφτα και χτυπούσα
γινόμουν δυνατός.
Μάτωνα, δεν πονούσα.
Εσένα αγαπούσα!
Σ’ ευχαριστώ ρε Αποέλ! Μ’ έκανες δυνατό!
Τώρα η μπάλα μπαίνει στο ζωγραφιστό.
Στα πόδια έβαλα φτερά περνάω και τον φιλέ,
Αποέλ ολέ, ολέ να τρίζει το παρκέ!
Αποέλ σε αγαπώ και για σένα τραγουδώ!
Αποελάρα σ’ αγαπώ και για σένα τραγουδώ!
Οι Αποελιστές δίνουν ρυθμό, ανοίγουμε το βήμα.
Πάμε Αποελάρα μου να κόψουμε το νήμα!
Τα μπράτσα πήραν δύναμη γιατί κοιλάς στο αίμα μου
και έρχεται η μέρα, που θα χαθεί η σφαίρα μου.
Πόσες είναι οι στιγμές που ζήσαμε μαζί;
Πόσες οι λύπες κι οι χαρές;
Πόσα τα πανηγύρια;
Όνειρα γίναν δύναμη και είμαι εδώ με σένα,
πενήντα χρόνια πέρασαν, δεν πήγανε χαμένα!
Χιλιάδες σπόρους έσπειρες, που γίναν αθλητές,
οι Λάκωνες του Αποέλ, πάντα πρωταθλητές!
Αποέλ σε αγαπώ και για σένα τραγουδώ!
Αποελάρα σ’ αγαπώ και για σένα τραγουδώ! “
About the Author
